Quien no se consuela es porque no quiere

Stephen Roche, Maurizio Fondriest, Adriano Baffi, Mikel Zarrabeitia, Laurent Brochard, Joane Somarriba, Bradley McGee...

Todos estos nombres guardan una estrecha relación entre ellos; todos corresponden a ciclistas, muy buenos, la mayoría han sido campeones del mundo en diferentes modalidades. Pero también han pasado por la penuria de sufrir una hernia discal. Mikel Zarrabeitia las pasó magras (creo que fue a raíz de un accidente de coche) y de Joane Somarriba poco hay que decir, tan sólo que a punto estuvo de no volver a caminar durante la operación que le practicaron.

Pero todos salieron adelante; Stephen Roche aún tuvo tiempo en 1992 de vencer en una etapa del Tour y finalizar 3 grandes rondas; Joane Somarriba, ejemplo de superación, venció en 3 Tours, 2 Giros y un Campeonato del Mundo CRI.

Bradley Mcgee actualmente sigue en competición, en el CSC; acaba de conseguir el bronce en el mundial de pista en Persecución por Equipos.

Dejando aparte el ciclismo, otros deportistas (más o menos reconocidos) con este mismo problema son: Skoubo, Touré Yayá, Thomas Christiansen, Demis Nikolaidis, Thierry Henry, Alberto Lopo, Paul Scholes, Rudd Van Nistelrooy (todos ellos futbolistas), Bernard Hopkins, Donatas Slanina, Alfonso Reyes, Pedro Fernández (jugadores de baloncesto), Javier Sotomayor, Jefferson Pérez, Paula Radcliffe (estos atletas). Muchos de ellos han pasado por el quirófano y se han recuperado; otros no lo han hecho y se han recuperado también. Otros, como Lopo, siguen tratando de recuperarse completamente. Y yo, personalmente, continúo con mi lucha de recuperar al 100% mi pierna izquierda.

Comentarios

Pep Tatché ha dicho que…
Ànims doncs!

encara pots guanyar una etapa al tour.. o potser una cursa de ciclocròs de la copa catalana!! encara que sigui M-30 o M-40..

Somiar és gratuit i ajuda!

Ànims!
Ernesto ha dicho que…
Hola Pep!

la veritat es que hi ha dies que m'amoïna bastant el que no pugui fer servir una mica menys de la meitat de la cama esquerra, però el fet de veure que el mateix problema que tinc jo el tenen esportistes professionals, i que a sobre després poden seguir fent la seva feina (tot i que ja no al mateix nivell) m'anima a seguir endavant.

Qualsevol que es posi a roda meu (més aviat sóc jo qui es posa a roda d'algú, si en trobo cap) pot veure la diferència entre ambdues cames; però bueno, suposo que fent tornant a fer peses i més exercici em podré recuperar per NO SER DOBLAT A CAP CURSA DE CICLOCROSS. jejeje! de guanyar ni en parlem, per ara em conformo amb no ser doblat :-)))))

Fins després Pep!